فناوریهای شناسایی و ردیابی

بارکد ، RFID ، شناسایی با امواج رادیویی ، ردیابی ، ردگیری، ردیابی ماهواره ای ، GPS ، بینایی ماشین ، بیومتریک ، کارت هوشمند، سنسور

فناوریهای شناسایی و ردیابی

تاریخچه کارت هوشمند

کارت هوشمند نخستین بار درسال 1968 و توسط دانشمند آلمانی علوم موشکی "هلموت گروتروپ" و همکارش یورگن دتهلوف اختراع شد و درنهایت درسال 1982 به ثبت رسید. نخستین استفاده عمومی و گسترده از کارت هوشمند در سال 1983، برای پرداخت های الکترونیکی تلفن های اعتباری فرانسوی به وقوع پیوست.
کارت هوشمند ، کارتی پلاستیکی در اندازه کارت اعتباری است که در آن یک یا چند تراشه به صورت مدار مجتمع قرار گرفته اند. درساخت آن از یک یا چند فناوری نظیر نوار مغناطیسی، بارکد، اطلاعات بیومتریک و شناسایی تصویر که توسط ماشین قابل تشخیص است استفاده میشود. تلفیق یک کارت پلاستیکی معمولی و یک میکروپروسسور، اجازه میدهد که مقدار زیادی اطلاعات به صورت آنلاین یا آفلاین ذخیره، پردازش و قابل دسترس شود.
جنس کارت هوشمند:
کارت هوشمند دو نوع است: کارت های حافظه که فقط شامل حافظه غیر فرار و فرآیندهایی برای تامین امنیت هستند. و کارت های ریزپردازنده ای که ریزپردازنده و حافظه فرار هم دارند. جنس این کارت ها پلاستیک و معمولا از نوع پلیمر PVC و گاهی هم ABS است. گاهی نیز هولوگرامی (مجموعه ای از بارکد) برای جلوگیری از جعل و ساخت کارتهای تقلبی روی آن نصب میشود. همچنین ، کارت های هوشمند را میتوان براساس نوع تراشه ، نوع سطح تماسی و نوع سیستم عامل به سه دسته تقسیم بندی کرد.
کارتهای هوشمند از نظر اندازه و شکل ظاهری ، شبیه کارتهای مغناطیسی معمولی هستند. ولی درون این کارت ها کاملا با کارتهای معمولی متفاوت است. کارتهای مغناطیسی معمولی یک تکه پلاستیک ساده با یک نوار مغناطیسی هستند در حالی که کارت های هوشمند درون خود یک ریز پردازنده دارند.
این ریز پردازنده معمولا در زیر یک اتصال طلایی در یک طرف کارت قرار دارد. این ریز پردازنده در کارت های هوشمند در حقیقت جایگزین نوار مغناطیسی در کارت های معمولی شده است.
هشت پایه روی کارت تنها مجرای ارتباطی با دستگاه کارت خوان است.
کارتهای هوشمند میتوانند چند درصد بار بیشتر از یک کارت معمولی (نوار مغناطیسی) داده ذخیره کنند و با ذخیره الگوریتم های رمزنگاری، امنیت تبادلات را بهبود بخشند. اطلاعات ذخیره شده در تراشه آی سی از طریق یک ماجول الکترونیکی که به یک ترمینال یا یک دستگاه خواننده کارت متصل است و یا از طریق یک میدان مغناطیسی، انتقال یابد.
کارتهای هوشمند میتوانند تا 8 کیلو بایت (حافظه با دسترسی تصادفی برای خواندن و نوشتن اطلاعات) ، 364 کیلو بایت ROM (حافظه فقط خواندنی) 256 کیلو بایت PROM (حافظه فقط خواندنی قابل برنامه ریزی) و یک ریزپردازنده 16 بیتی داشته باشند.
امنیت اطلاعات در کارت های هوشمند:
اطلاعاتی را که روی نوار مغناطیسی کارت های معمولی وجود دارد، میتوان به راحتی خواند، روی آن نوشت، آن را حذف کرد و یا تغییر داد و به همین علت مشکل نوار مغناطیسی محل خوبی برای نگهداری اطلاعات نیست. از این روی برای استفاده از چنین کارتهایی طراحی شبکه های کامپیوتری گسترده به منظور برای تائید صحت و دریافت و پردازش اطلاعات لازم است اما کارت هوشمند بدون نیاز به چنین امکاناتی به سبب سیستم امنیتی خود اطلاعات را در خود ذخیره میکند تا در صورت لزوم در محل های مختلف بدون نیاز به اتصال به شبکه از این اطلاعات استفاده شود.
مفهوم آنلاین و آفلاین بودن سیستم های طراحی شده برای کارت های هوشمند و مغناطیسی نیز در این جا معنا پیدا میکند، بدین ترتیب که سیستم کارت های هوشمند به گونه ای است که برروی آن اطلاعات ذخیره میشود و چون ریزپردازنده درون آن بر دسترسی به اطلاعات کارت نظارت دارد، از امنیت لازم برخوردار است اما در کارتهای مغناطیسی معمولی چون امنیت اطلاعات وجود ندارد، اطلاعات روی شبکه ذخیره میشود و کارت صرفا حاوی کد شناسایی است. بدین ترتیب، برای استفاده از کارتهای مغناطیسی دسترسی به شبکه لازم است و اگر به هر علتی شبکه اطلاعات قطع باشد در آن لحظه نمیتوان از کارت استفاده کرد اما کار کردن با کارتهای هوشمند به شبکه نیاز ندارد و در نتیجه ، سبب بروز مشکلات احتمالی در شبکه اختلال و وقفه ای در کارکرد کارت های هوشمند ایجاد نمیشود.